Pasożyty

Aby utrzymać zdrowie na odpowiednim poziomie, ważne jest określenie współzależności między początkiem chorobotwórczym (rozwojem pasożytów) a siłami ciała i zanieczyszczeniem organizmu. Na utrzymanie należytej odporności organizmu największy wpływ mają: nasze emocje, tryb życia, przyzwyczajenia, odżywianie, wiek i klimat.

Pasożyty (wirusy, mikroby i robaki) występują u wszystkich ludzi, lecz nie u wszystkich są źródłem choroby, a tylko u tych, którzy swoimi emocjami, stylem życia, przyzwyczajeniami, odżywianiem osłabiają siły obronne organizmu i gromadzą nadmiar zanieczyszczeń. Tym samy tworzą w swoim organizmie „odpowiednie warunki” do rozwoju pasożytów. Do tej pory żyjące spokojnie pasożyty zaczynają gwałtownie rozwijać się, powodując niezliczoną liczbę chorób.

Pasożyty to istoty odżywiające się kosztem innych organizmów roślinnych i zwierzęcych (nazwanych gospodarzami) i tymczasowo lub stale przebywające w ich wnętrzu lub na ich powierzchni. Głównym celem każdego pasożyta jest niezauważalnie żyć w organizmie człowieka. Pasożyty odżywiają się sokami i tkankami ciała lub pokarmem zalegającym w przewodzie pokarmowym człowieka. Pasożyty bywają zarówno zwierzęce (zoopasożyty) jak i roślinne (fitopasożyty). Ze względu na miejsce ich przebywania, wyróżnia się pasożyty zewnętrze (ektopasożyty-komary, bąki, pijawki, wszy, które siadają aby się pożywić) i wewnętrze (endopasożyty).

Pasożyty wewnętrzne mogą żyć w różnych narządach lub tkankach gospodarza. W zależności o lokalizacji dzielą się na:

pasożyty narządów łączących się ze środowiskiem zewnętrznym – płuca, jelita, narządy moczopłciowe zaczynające się od nerek i kończące się na cewce moczowej czyli wiciowce, ameby, robaki
pasożyty krwi żyjące w plaźmie, w erytrocytach i w krwinkach białych – (pasożytami krwinek są mikrofiliaria, hemospodia, trypanosomy)
endopasożyty tkanki lub pasożyty tkankowe żyją w warstwach różnych tkanek ciała gospodarza np. w mięśniach poprzecznie prążkowanych (sarkosporydy, włosień), w mózgu (trypanosomy, wągry robaków taśmowych), w chrząstce, tkance łącznej (miksosporydy) i w włóknach nerwowych
endopasożyty w jamach nie kontaktują się ze środowiskiem zewnętrznym

Łącza liczba pasożytów mogąca żyć kosztem człowieka jest nieograniczona. Pasożyty kurczowo „trzymają się” swojego gospodarza przytwierdzając się do jego ciała. U pasożytów ukształtowały się bardzo dobrze rozwinięte narządy mocujące, których rolę pełnią chwytki, silne organy gębowe, specjalne narządy, kleszczowe haczyki, silne przyssawki mięśniowe, itd. Ślina i soki trawienne pasożytów odżywiających się krwią, zawierają w sobie antykoagulanty (substancje hamujące krzepliwość krwi). Innego rodzaju pasożyty wydzielają enzymy proteolityczne niszczące tkanki gospodarza (czerwonka pełzakowata powodująca wrzody jelita grubego; cerkaria-stadium larwalne przywr właściwych przenikające przez do żył). Pasożyty zamieszkujące jelita posiadają enzymatyczne właściwości odpornościowe, dzięki którym żyją, nie poddając się siłom gospodarza (robaki). Wiele pasożytów żyje w środowisku z ograniczonym dostępem tlenu (np. robaki w jelicie grubym). W związku z tym oddychają one tlenem powstałym z procesów przemiany materii na skutek beztlenowego i chemicznego rozkładu składników odżywczych, pasożyty pozostają na etapie tworzenia substancji pośrednich, które mają właściwości toksyczne (kwas masłowy). Oznacza to, że środowisko beztlenowe, w którym żyją robaki, po części warunkuje szkodliwość (toksyczność) produktów przez nie wydzielanych, a w wyniku wchłaniania produktów toksycznych przez organizm, następuje ciągłe zatrucie gospodarza.

Najwięcej ludzi umiera na choroby sercowo-naczyniowe, następnie onkologiczne i zawały. Choroby pasożytnicze zajmują w hierarchii 4 pozycję. Pasożyty „ukradkiem” zasiedlają i kolonizują organizm człowieka. Rozwijają się we krwi i naczyniach, powodując tym samym powstanie chorób sercowo-naczyniowych. Zasiedlają wybrany organ zanieczyszczony organ toksynami i budują w nim kolonię-opuchliznę. Pasożyty przedziurawiają i zakorkowują naczynia dając przy tym podstawy do zawału. W ten sposób choroby sercowo-naczyniowe, rak, AIDS, cukrzyca, skleroza, zawał i inne „główne schorzenia” cywilizacyjne są konsekwencją rozwoju pasożytów w organizmie człowieka.

Analiza krwi u ludzi, u których wystąpiły choroby sercowo-naczyniowe wykazały, iż w ich organizmie żyją rzęsistki, grzyby i mikropasożyty, które nie tylko pożerają ale i wdrażają się w ścianki naczyń, niszcząc je i tworząc je tworząc skrzepy. W ten sposób powstają m. in. udary. Przedostając się do tkanki łącznej kolonia mikropasożytów powoduje powstawanie chorób stawów np. artretyzmu, itp.

Zdarza się, że rzęsistki pochwowe żyją w okołopłodowych wodach kobiet ciężarnych i mogą trafić do organizmu płodu przez usta, odbytnicę, płuca, oczy lub skórę. Zakażenie rzęsistkami odbywa się już w łonie matki lub w czasie porodu. Z tej przyczyny część noworodków cierpi na wady i choroby serca czy raka.

Nadmiar słodyczy w diecie (cukrów prostych) powoduje tworzenie się złogów w organizmie, które niszczą siły obronne. W ten sposób istnieją bodźce do zasiedlania się pasożytów a w konsekwencji – powstawania chorób. Kiedy człowiek zjada zbyt dużo słodyczy, stwarza swoim organizmie warunki do gromadzenia się śluzu. W śluzie zaczynają mnożyć się bakterie i grzyby. Pojawia się zaziębieni, zapalenie gardła (śluz ma właściwości kondensowania się w górnej części organizmu).

Najbardziej znane pasożyty człowieka
Niebezpieczne pasożyty człowieka
W jaki sposób można zarazić się pasożytami
Oznaki inwazji pasożytów

Helmity – obleńce (robaki obłe mające postać nici lub cylindryczną, lekko zaostrzoną na końcach), cestody (robaki tasiemkowe) i trematody (przywry, robaki płaskie). Kolonizacja helmitów w ciele człowieka, jak i intensywność samego zakażenia mogą być bardzo różne (od pojedynczych egzemplarzy do setek i tysięcy). Ich występowanie uzależnione jest od specyficznych warunków:

– czynnik geograficzny: właściwa dla danego obszaru temperatura, wilgotność, rodzaj gruntu i roślinność

– wykonywany zawód: u rolników najczęściej występują helmity, które żyja w glebie a u pracowników kopalni gdzie panuje stała i wysoka temperatura obserwuje się tęgoryjce.

– warunki życia i tradycje oraz przyzwyczajenia: zakażenia helmitami najczęściej następuje po spożyciu surowego mięsa, niektórych ryb, mięsa niedostatecznie wysmażonego lub niedogotowanego, ryb pieczonych na ruszcie i kawioru szczupaka. Tasiemcem nieuzbrojonym można się zarazić jedząc wołowinę, tasiemcem uzbrojonym i włośniami – wieprzowinę, bruzdogłowcem i trematodami – spożywając określony rodzaj ryb; nawożenie ogrodów nieodkażonymi fekaliami może doprowadzić do zakażenia glistą i rzęsistkowicą

– wiek (niektóre helmity, tasiemiec karłowaty, owsiki czy glisty częściej spotyka się u dzieci, natomiast inne tasiemce nieuzbrojone i uzbrojone, bruzdogłowce i trematody – u dorosłych).

Najbardziej rozpowszechnione we wszystkich strefach geograficznych są owsiki.

TOKSOPLAZMOZA-pierwotniak z klasy wiciowców,

Rozprzestrzenia się po całym organizmie wykorzystując technikę ślizgania. Przenikają do wnętrza komórki dzięki umiejętności wkręcania się dookoła własnej osi. Cysty można spotkać w tkankach: oczu, serca, płuc i innych narządów. Cysty mają zdolność pozostawania przy życiu w organizmie człowieka przez długi czas (do 5lat). Toksoplazma z miejsca wniknięcia do organizmu przedostaje się do krwi, a następnie do komórek narządów i tkanek gdzie się mnoży. W tkankach organizmu, toksoplazmy powodują zapalenie, obumieranie, rozsysanie i zmiany prawidłowych tkanek. W zaostrzonej fazie choroby, toksoplazmy w stanie swobodnym mogą być wykryte w ślinie, śluzie nosowym i w wodach płodowych. Ostra faza toksoplazmy w większości przypadków charakteryzuje się ogólnym stanem chorobowym z nasileniem różnorodnych objawów. W zależności o drogi zarażenia, toksoplazmę przyjęto dzielić na wrodzoną i nabytą.

Toksoplazma wrodzona

Do wystąpienia toksoplazmy wrodzonej konieczne jest aby, w organizmie kobiety zaistniał swobodny bodziec obecny czy to we krwi , czy ściankach macicy. Wówczas zarażenie płodu toksoplazmami następuje poprzez łożysko. Zazwyczaj przy ostrym stadium infekcji, bodziec znajduje się w strumieniu krwi. Zakażeniu płodu w czasie ciąży może nastąpić w każdej jej fazie. Jeśli zakażenie następuje we wczesnej fazie ciąży, to zmiany są bardzo wyraźne i powodują aborcję lub dziecko rodzi się z chroniczną formą toksoplazmy wrodzonej, która przejawia się obecnością rodzonych wad rozwojowych organów, zwłaszcza mózgu i oczu. Przy zakażeniu płodu w drugim trymestrze ciąży, dziecko rodzi się z podostrą fazą toksoplazmy przejawiającą się obecnością u dziecka zapalenia mózgu i opon mózgowych, zapalenia tęczówki i siatkówki. Jeżeli zakażenie płodu ma miejsce w ostatnim trymestrze ciąży to dziecko rodzi się z oznakami ostrej toksoplazmy (wysypka, żółtaczka), z za każeniem narządów wewnętrznych (jelit, wątroby i serce).

Toksoplazma nabyta

Toksoplazma nabyta to choroba nabyta po urodzeniu. Okres inkubacji trwa od 3-10 dni. Zazwyczaj w tym czasie obserwuje się takie objawy jak: słabość, niedomaganie i ból głowy. Objawy są niezmiennie różne, spowodowane lokalizacją pasożytów w różnych narządach lub jednoczesną ich inwazją do wszystkich organów i systemów organizmu.

Formy nabytej toksoplazmozy:

Toksoplazmatyczne porażenie węzłów chłonnych szyjnych, potylicznych, nadobojczykowych, zaotrzewnowych, pachowych i pachwinowych. Mogą mu nawet towarzyszyć bóle i powiększenie węzłów chłonnych. Wskazuje to na postępujący proces chorobotwórczy na odcinku porażonych węzłów chłonnych, który wyniszcza organizm (psucie zębów, gnicie migdałków i korzenia języka, powiększenie węzłów chłonnych szyi itp.)
Forma z ostrym początkiem chorobotwórczym, wysoką temperaturą (39-40 st. C.), wysypką pokrywającą całe ciało, za wyjątkiem głowy, dłoni i stóp.
Forma mózgowo-rdzeniowa z objawami zapalenia mózgu i opon mózgowych oraz często z wysypką grudkowatą. Chorzy skarżą się na silne bóle i zawroty głowy, momentami depresje i bezsenność typu letargicznego.
Forma oczna objawia się ciężką postacią zapalenia błony naczyniowej gałki ocznej-zapalenia tęczówki i błony naczyniowej oraz powieki. Często przypadki zapalenia oczu przyjmuje się jako tuberkuliczne i bezskutecznie leczy się lekami przeciw tuberkulozie.
Toksoplazmatyczny miokadyt-forma której towarzyszy najczęściej uszkodzenie serca.
Forma płucna i jelitowa. Przy płucnej formie objawy kliniczne i badania laryngologiczne mają taki sam obraz, jak przy zapaleniu płuc. Jelitowa forma przebiega jak ostry lub podostry nieżyt jelita cienkiego i okrężnicy.

W czasie przenikania toksoplazm do mięśni szkieletowych i ich rozmnażania, często pojawia się ból w mięśniach i stawach w ostrej fazie lub później. Takie objawy w połączeniu z drgawkami mogą przypominać infekcje grypy.

Formy skryte toksoplazmozy przebiegają bezsymptomowo lub z nieokreślonymi objawami, takimi jak: ogólne zmęczenie, ból głowy, niewielki wzrost temperatury i niedomaganie.

U kogo najczęściej wykrywa się toksoplazmozę:

U zdrowych, młodych ludzi siła rozprzestrzeniania się toksoplazmy wstępuje w 2-21% przypadków i zwiększa się wraz z wiekiem.

U matki które urodziły dzieci z zespołem Downa zauważono pozytywną analizę na toksoplazmozę w 80% przypadków.

Psychicznie chorzy ludzie byli zarażeni toksoplazmozą w 40-50% a chorzy na rozliczne choroby oczu w 50-60% przypadków.

Leczenie toksoplazmozy

Oczyszczanie organizmu. Nasycanie organizmu krzemem. Leczenie za pomocą piołunu, nalewką ze spirytusu i czosnku, wzmocnienie układu immunologicznego.

RZĘSISTKI– pierwotniak z klasy wiciowców z rodziny Trichomonadidae

Powodują choroby infekcyjne powstające w wyniku zakażenia rzęsistkami pochwowymi rozlicznych części układu moczowego człowieka. Charakteryzują się one różnorodnością symptomów i powodują różne powikłania. Dla kobiet charakterystyczne jest zapalenie pochwy, dla mężczyzn-zapalenie cewki moczowej. Wliczając w to infekcje wywołane rzęsistkiem policzkowym i jelitowym, niezliczoną ilość chorób onkologicznych i chorób sercowo-naczyniowych można dojść do wniosku, że najbardziej rozpowszechnioną chorobą na świecie jest rzęsistkowica.

Rodzaje rzęsistków

W organizmie człowieka żyją ich 3 rodzaje T. vaginalis Donne (rzęsistek pochwowy), T. tenax Muller (rzęsistek policzkowy) i T. hominis Davaine (rzęsistek jelitowy).

Rzęsistek pochwowy pasożytuje w układzie moczowym człowieka. Z trzech możliwych postaci przybiera postać najbardziej złośliwą-jest 25 razy groźniejszy od rzęsistka policzkowego! Ze wszystkich rzęsistków pasożytujących w organizmie człowieka, rzęsistek pochwowy najbardziej reaguje na oddziaływanie czynników zewnętrznych. Optymalne warunki jego rozwoju leżą między pH 5,9-6,5 i temperaturą 35-37ᴼC. Przy temperaturze powyżej 40ᴼC szybko ginie. Najbardziej wrażliwy na zmiany ciśnienia osmotycznego jest właśnie ten rodzaj. Niszcząco działa na nie, tak hipotoniczny jak i hipertoniczny roztwór. Przy wysychaniu pochwy rzęsistki giną natychmiast. Czas leczenia rzęsistkowicy trwa 2-3 miesiące. Do powstania rzęsistkowicy, oprócz wniknięcia do organizmu czynnika pobudzającego jego rozwój, często przyczyną są takie czynniki jak: inne choroby towarzyszące, naruszenie stanu witaminowego i hormonalnego, zmiany stanu ścianek pochwy w czasie ciąży i poronienia. W słabym organizmie nawet słaba infekcja rzęsistkowa może wywyływać ciężką chorobę. U kobiet rzęsistek pochwowy może wywoływać zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie szyjki macicy, zapalenie gruczołu Bartholina, a u mężczyzn zapalenie cewki moczowej, prostatę zapalenie pęcherzyków nasiennych, zapalenie najądrza i jądra.

Rzęsistki pochwowe giną pod wpływem działania fitoncydów cebuli, gorczycy, chrzanu oraz drzew iglastych, brzozy, porzeczki, krwiściąga lekarskiego, cytryny, żurawiny czy mandarynek. Stosowanie soków, wywarów, nalewek czy preparatu olejowego z tych roślin do irygacji pochwy (nasączając nimi tampon) będzie sprzyjać ich zniszczeniu. Jedocześnie zmienia się sposób żywienia-wyłącza się produkty słodkie, tłuszczowe, mięsne i drożdżowe. W czasie rzęsistkowych zapaleń pochwy, przy nadżerce szyjki macicy, grzybicach należy przepłukiwać ją jaskółczym zielem i robić nim lewatywy. Nasycenie tkanek krzemem sprzyja uwolnieniu od pasożytów płciowych. Kobiety mogą dokonywać irygacji pochwy ciepłym naparem następujących ziół:

-1 łyżka stołowa kory dębu

-1 łyżka stołowa kory kruszyny pospolitej

-1 łyżka stołowa piołunu

-1 łyżka stołowa kwiatów wrotyczu pospolitego

-1 łyżka stołowa sasanki łąkowej

Zioła zalewa się 3 L wrzątku i pozostawia na 2-3 h.

Objawy choroby

-wydzieliny, swędzenie, bolesność stosunków płciowych, częste oddawanie moczu, kłopoty ze snem i rozdrażnienie.

-rzęsistkowe zapalenie pochwy: obfite płynne, pieniste i ropne upławy, w ostrych przypadkach żrące, czasami z domieszką posokowatych wydzielin, błona śluzowa nabrzmiała i zaczerwieniona, miejscami z punktowym wylewem krwi lub lekko krwawiąca

-podrażnienia błony śluzowej wejścia pochwy i skóry wewnętrznych narządów płciowych

Rzęsistek policzkowy dość rzadko występuje w jamie ustnej młodych ludzi ze zdrowym uzębieniem, a także u bezzębnych starców. Ale za to, bardzo często rzęsistek ten mieszka w jamie ustnej osób mających próchnicę, a także u osób cierpiących na zapalenie dziąseł i paradontozę. Rzęsistek policzkowy umiejscawia się w zębodole (w przestrzeniach między dziąsłami i zębami), w ślinie, plwocinie, w tkankach jamy ustnej i migdałkach. Toksyny pasożytów gromadzą się w jamie ustnej niszcząc dziąsła i szkliwo zębów wywołując zapalenie migdałków. Ta forma jest mniej złośliwa, ale za to szeroko rozpowszechniona. Pokarmem w jamie ustnej jest dla niego to, co pozostało między szczelinami zębnymi. Szczególnie lubi cukier i tłuszcze.

Leczenie polega na ssaniu oleju słonecznikowego rano na czczo biorąc 1 łyżkę stołową oleju do ust i ssąc 10-20 min. aż stanie się wodnisty i biały. Po tym należy przepłukać usta przegotowaną wodą a najlepiej wywarem z piołunu, przeżuć żurawinę lub wypić napar. Powtórzyć te czynności przed snem.

Rzęsistek jelitowy zamieszkuje układ trawienny. W porównaniu z rzęsistkiem pochwowym i policzkowym jest bardziej jest bardziej odporny na oddziaływanie czynników zewnętrznych (musi przeciwstawiać się enzymom przewodu pokarmowego). Jest bardziej wrażliwy na wysychanie i działanie promieniowania ultrafioletowego. Do jego zwalczania używa się najczęściej gorzkich ziół przeciwpasożytniczych, stosowanych w postaci wysuszonej-piołun, goździk, jak i przyprawy (cebula, czosnek, gorczyca). Dobrze działają na rzęsistka jelitowego produkt z kwaśnym posmakiem i kolorem czerwonym-żurawina i podobne do niej jagody.

Rzęsistek posiada trzy formy rozwoju-wiciową (stadium dorosłe), amebową (forma przejściowa i najbardziej agresywna) i cystopodobną (otoczony błoną, która chroni przed zewnętrznymi uszkodzeniami) i mnóstwo form przejściowych. Może występować również w formie kolonii. Rzęsistek rozmnaża się bezpłciowo więc przy każdym jego podziale powstaje nowy organizm i komórka, osobnik i rodzaj. To jest często przyczyna jego nierozpoznana i duża różnorodność tworzonych kolonii nowotworowych-samodzielnych i „trudnych do wyjaśnienia guzów”. Rzęsistek może wydzielać na swojej powierzchni substancje, które identyczne do składu tkanek organizmu człowieka. Wszystko to powoduje, że jest niemal nieujarzmiony i nie do zniszczenia.

Zarazić się nim można przez usta, odbytnicę, narządy płciowe lub w czasie wdychania powietrza. Po jego wniknięciu wnętrza człowieka, ma miejsce stopniowe zarażanie całego organizmu. Bardzo często zmienione opuchliznowo kości i tkanki miękkie oraz choroby naczyniowe i serca są wynikiem kolonizacji rzęsistka.

Czynniki stymulujące rozwój i tworzenie agresywnych form rzęsistka:

-promieniowanie jonizujące, które stymuluje wzrost i przyspiesza biologiczne funkcje

-niektóre substancje chemiczne i leki

-palenie papierosów i alkohol

W odpowiedzi na pobudzenie, rzęsistek przybiera agresywną postać amebową i zaczyna gwałtownie się namnażać.

Jeśli znajdą się one w niekorzystnych dla siebie warunkach lub grozi im śmierć mogą wydzielać substancje rogowe lub galaretowate, które tworzą dookoła nich otoczkę ochronną. W rezultacie powstaje nowotwór-kolonia rzęsistków, która upodabnia się do chrząstki (np. włókniak lub mięśniak) lub gęsty kisiel (torbiel). Jeśli oddziałuje się na rzęsistki będące w stadium komórkowym (które „tworzy” nowotwór), przechodzą ze stadium komórkowego w stadium amebopodobne, bardziej agresywne i „uciekają” z nowotworu przez naczynia krwionośne do innego narządu np. w chrząstki i kości, gdzie jest mniejsza przemiana materii co oznacza , że przenika tu mniej lekarstw. Tu rozwijają się z nich nowotwory. Obecność w organizmie infekcji wirusowej, bakteryjnej i grzybiczej nie tylko niszczy siły obronne, ale stymuluje do powstawania jeszcze bardziej agresywnej formy rzęsistka.

CHLAMYDIA-wywołuje niebezpieczną chorobę zwaną chlamydiozą powodowaną przez chlamydia trahomatis

Chlamydie powodują:

-zapalenie narządów płciowych (wydzieliny ropne, zniszczone struktury tkanki, zanik funkcji organów),

-bezpłodność,

-wady wzroku, (ropiejące od rana oczy wskazują na „pracę” chlamydii),

-układu trawiennego (rozstroje układu trawiennego, zapalenia trzustki, cukrzycę, rozstroje wątroby)

-niszczą ścianki naczyń krwionośnych

Chlamydie są silnie związane z rzęsistkiem gdyż swój okres rozmnażania spędzają w rzęsistkach, gdzie tworzą mikrokolonie. Chlamydie korzystają z rzęsistków jak ze szpitala położniczego oraz jak z ochrony przed niekorzystnymi warunkami (np. by uniknąć leków je niszczących). Przenikają do rzęsistka dwoma drogami:

W porównaniu z chlamydią rzęsistek jest bardzo dużą istotą. Połyka on chlamydię, żeby ją przetrawić i nasycić się. Lecz chlamydia przed przetrawieniem zdążają stworzyć wokół siebie wakuolę (obronny kokon) i pozostają w rzęsistku, aby w nim żyć. I tak chlamydie tają się pasożytami rzęsistków, gdzie w ich wnętrzu się mnożą.
Chlamydie same mogą przenikać przez pory w membranie rzęsistków, a potem mnożyć się w nich jak pasożyty. Przy tym wzmagają nasilenie agresywności rzęsistka , co oznacza że staje się bardziej złośliwy. To dlatego tak często pojawiają się infekcje rzęsistkowo-chlamydiowe.

Często chlamydioza przebiega bezobjawowo. W odróżnieniu od kiły czy rzeżączki może nie powodować bólu, zapalenia ropnego lub widocznej erozji narządu, lecz w wieku 40-45 lat może nastąpić zawał gdyż chlamydie niszczą ścianki tętnic.

Chlamydie są bardzo żywotne a oprócz tego potrafią ukryć się w krwinkach białych. Stąd sam organizm z chlamydiami prawie nie walczy, gdyż ich nie zauważa.

Pozbycie się chlamydii jest bardzo trudne dlatego musi przebiegać w dwóch etapach. Pierwszy-pozbycie się rzęsistka, drugi-pozbycie się chlamydii. Drugi etap należy przeprowadzić po upływie 7-10 dni od zakończenia leczenia przeciwrzęsistkowego. Następnie należy się zająć ogólnym oczyszczaniem i stymulacja immunologiczna organizmu. Ponieważ chlamydia jest trudna do zniszczenia więc leczeniu muszą się poddać wszyscy członkowie rodziny, a zwłaszcza dotyczy to małżonków. W walce skuteczne jest przyjmowanie „trójzestawu”: piołunu, nafty i nalewki z czosnku.

LAMBLIE-choroba pasożytnicza powstająca w wyniku zakażenia lambliami jelita cienkiego i wątroby. W człowieku pasożytuje ich jeden rodzaj-L. intestinalis (Giardia L.). Zarażenie nie zawsze daje kliniczne oznaki zachorowania. W większości przypadków ludzie są „zdrowymi” nosicielami.

Lamblie rozpowszechnione są na całym świecie. W jelicie człowieka lamblie tworzą cysty, które mają formę owalną. Przyczyna zakażenia przy lambliozie jest człowiek. Cysty lamblii wydostają się z organizmu człowieka z kałem.

Rozprzestrzenianiu się lamblii sprzyja brak higieny. Przyczyna zakażenia mogą być brudne ręce, zanieczyszczone produkty żywnościowe, zwłaszcza zjedzone bez uprzedniej obróbki termicznej (owoce, jagody), woda, a nawet przedmioty codzienne użytku.

Rozmnażające się w jelicie cienkim lamblie, od czasu do czasu przechodzą do dwunastnicy, a stąd mogą przenikać do pęcherzyka żółciowego. W nabłonku jelita przymocowują się do niego za pomocą przyssawki-perystomy.

Toksyny produkowane przez lamblie mogą być przyczyną rozstrojów w postaci obniżenia stanu ogólnego , anemii rozregulowań nerwowych i psychicznych oraz rozstroju czynności wydzielniczych żołądka. Lamblie powodują podwyższenie wrażliwości organizmu na różnego rodzaju alergeny. Przejawia się to wysypką, swędzeniem skóry, bólami w stawach, a niekiedy dreszczami. W wątrobie powstaje wzmożony proces zapalny, zmiany w pęcherzyku żółciowym są charakterystyczne dla zapalenia pęcherzyka żółciowego różnego pochodzenia.

Symptomy lambliozy

Lamblioza często objawia się zakażeniem jelit, wątroby lub jednoczesnym zarażeniem obu narządów. Zakażenie jelita przebiega w postaci nieżytu dwunastnicy, często przewlekłego, nieżytu jelita cienkiego i okrężnicy. Cyklicznie, zwłaszcza u dzieci, obserwuje się krótkookresowe podwyższenie temperatury. Występuje burczenie w brzuchu, przelewania i bóle brzucha, które przy zapaleniach jelit cienkich wyczuwa się wokół pępka i nieco wyżej. Zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy przebiega chronicznie, obserwuje się nawroty choroby, z rozwolnieniami, rzadziej zaparciami, które mogą przebiegać naprzemiennie. Często pojawiają się bóle w dołku podsercowym, mdłości, nieprzyjemny smak w ustach, zgaga, odbijanie z żołądka (niekiedy z zapachem zgniłych jaj). Zakażenie jelit może przebiegać z poczuciem ogólnego wyczerpania a czasami nawet ze spastycznymi skurczami lub wzdęciami. Rzadziej spotyka się bóle w prawej części biodra.

Często zakażenie wątroby przy lambliozie przejawia się w postaci zapalenia pęcherzyka żółciowego, zapalenia przewodów żółciowych, zapalenia jelita cienkiego i okrężnicy i ich połączenia, a nawet martwicy wątroby. Zapaleniu pęcherzyka żółciowego spowodowanemu lambliozą towarzyszy ból w postaci ostrej kolki wątrobowej lub tępe i ciągłe bóle, nasilające się w trakcie jedzenia. Bywają też wymioty żółcią i płynami, ślinotok, rozwolnienie, żółtaczka oraz podwyższenie temperatury. Zapalenie pęcherzyka żółciowego spowodowane obecnością lamblii może imitować kamice żółciową, nierzadko będącą przyczyną operacji.

Obciążenia toksynami pasożytniczymi przejawia się zaburzeniami systemu nerwowego w postaci męczenia się, rozdrażnienia lub apatii, płaczliwości, bólów głowy i mięśni, niekiedy zawrotami głowy, kołataniem serce, skokami temperatury, zwolnieniem rozwoju u dzieci, zaburzeniami przemiany materii i chudnięciem. Przy tym można zaobserwować drżenie palców, hipotonię (zmniejszenie napięcia mięśni szkieletowych, spowodowane zmianami w tych mięśniach lub zaburzenia ich unerwienia), zwiększoną potliwość.

Formy lambliozy:

-nosicielstwo

-lamblioza z miejscowymi uszkodzeniami

-formy jelitowe-nieżyt: dwunastnicy, jelita cienkiego i okrężnicy

-formy wątrobowe-zapalenie: przewodów żółciowych, pęcherzyka żółciowego, wątroby

-lamblioza z przeważającymi ogólnymi objawami- wegetatywne zaburzenia napięcia, żołądkowe zaburzenia napięcia, anemii

-różne formy łączone-nieżytów jelita i okrężnicy, zapalenia pęcherzyka i żółciowego i wątroby, połączenia miejscowych uszkodzeń z nerwowymi, składu krwi, itd.

HELMITY

GLISTY (askarydy)-dwupłciowe, wielkie i okrągłe robaki długości 20-50cm i grubości ołówka. Główne miejsce ich przebywania to jelito cienkie. Długość życia glist trwa około roku. Glistnica występuje często w połączeniu z zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi (spadek apetytu, mdłości, wymioty, bóle brzucha i ślinotok), z chorobami narządów oddychania (od przeziębień do lekkich zapaleń), oraz przy wystąpieniu naruszeń psychicznych (od „bezprzyczynowych” pobudzeń, zawrotów i bólów głowy do tików nerwowych, a nawet przypadków epileptycznych).

Cykl rozwojowy glisty

Zakażenia jajami glist następuje przez usta. W przewodzie żołądkowo-jelitowym człowieka z jaj powstaje larwa. Larwa wświdrowuje się w błonę śluzową jelita i wnika do krwi. Wraz ze strumieniem krwi, przechodzi przez serce i trafia do płuc. W płucach przebija naczynia krwionośne i wychodzi na powierzchnię kanki płuc, gdzie się rozwija.

Larwa glisty z płuc stopniowo przechodzi do nosogardła. W rejonie jamy nosowo-gardłowej, powtórnie zostaje połknięta i trafia do przewodu żołądkowego, gdzie rozwija się w osobnika dorosłego. W ten sposób ile larw glist wzniesie się z płuc do gardła, tyle glist trafi do jelita cienkiego o rozpocznie pasożytowanie. Rozwój glist, począwszy od momentu połknięcia prze człowieka jaj do dojrzałości płciowej glisty trwa 72-76 dni.

W związku z tym, że larwy glist unoszą się w okolicę nosogardła, mogą trafić do zatok czołowych, jamy czaszki i uszu. W praktyce spotykano się z takimi przypadkami.

Dlatego w żadnym wypadku nie należy połykać śluzu odkaszlniętego z oskrzeli i nosogardła. Wszystko to należy wypluć, a usta przemyć wywarem z piołunu. Szczególnie warto to wykonać rankiem.

Kiedy larwy glist „podróżują” z płuc do nosogardła, powodują uszkodzenia tkanki płucnej. Stąd pojawiają się długotrwałe przewlekłe choroby płuc, ostre choroby dróg oddechowych i zapalenia oskrzeli, mogące być następstwem uszkodzenia larwami glist narządów oddychania.

Profilaktyka

Obejmuje utrzymanie rąk w czystości, staranne mycie przed jedzeniem warzyw, jagód i owoców, gotowanie lub filtrowanie wody pitnej oraz walka z owadami (muchami).

OWSIKI (enterobiozy)-szaro-białe czerwie ze zwężonymi końcami. Samiec ma długość 2-5 mm, samica 9-12 mm.

Owsiki pasożytują w dolnym odcinku jelita cienkiego, ślepej kiszce i w początkowej części okrężnicy zmierzającej ku górze. Samice w których gromadzi się ogromna ilość jaj (ok. 12 tysięcy), schodzą do odbytnicy, aktywnie z niej wychodzą, składają dookoła odbytu jaja i giną. Ogólna żywność owsików to 3-4 tygodnie.

Przyczyną zarażenia jest dorosły człowiek. Jaja złożone przez samice owsików dojrzewają w ciągu 3-4 godzin i nimi można się zarazić. Jaja brudzą bieliznę i pościel chorego oraz przedmioty codziennego użytku. Jaja roznoszone są również przez muchy. Zakażenie człowieka odbywa się z chwila połknięcia dojrzałych jaj owsików z pożywieniem. Oprócz tego mogą się dostać się do ust i nosa z kurzem. U chorych na owsicę często następuje powtórne zarażenie, będące wynikiem połknięcia jaj przenoszonych na zabrudzonych palcach rąk, które to jaja znalazły się na rękach chorego w czasie drapania się w okolicy odbytu. Wypełzanie z odbytu samic powoduje uczucie swędzenia.

Owsiki mechanicznie uszkadzają śluzówkę jelita, gdyż przywierają do niej za pomocą przyssawek. Niekiedy wświdrowują się częścią swojego ciała w śluzówkę; w nielicznych przypadkach znajdowano je zasklepione w warstwie jelita, aż do poziomu mięśni. W wyniku tego powstają punktowe krwawienia i erozje. Zatruwanie organizmu chorego toksynami prowadzi do pojawienia się alergii i świerzbiącej dermatozy. Pasożytowanie helmitów niekiedy może stwarzać korzystne warunki do powtórnej infekcji bakteryjnej; samica owsików, przenikająca do kobiecych narządów płciowych przenosi tam bakterie z jelit.

Symptomy

Przy łagodnym przebiegu owsicy, wieczorem kiedy chory zasypiając rozgrzewa się w pościeli , pojawia się delikatny świąd w okolicy odbytu. Utrzymuje się on przez 1-3 dni, a potem samoczynnie znika, aby po upływie 2-3 dni pojawić się znowu. Taka cykliczność świądu związana jest ze zmianą pokoleń owsików.

Przy obecności owsików w jelitach chorego dużej ilości owsików, świerzbienie staje się ciągłe i bardzo męczące. Drapanie się w okolicy odbytu prowadzi do pojawienia się ranek, powtórnej infekcji bakteryjnej skóry z powstawaniem dermatozy i ropnym zapaleniem skóry, co doprowadza chorego do jeszcze cięższego stanu. U wielu chorych zaczynają się zaburzenia jelitowe-często kaszowaty stolec, niekiedy z dodatkiem śluzu. Następuje zapalenie wyrostka, będące wynikiem będące wynikiem połączenia zainfekowania owsikami i powtórnej infekcji bakteryjnej , u kobiet następuje podrażnienie jamy miednicy, będące wynikiem przeniknięcia helmitów w przestrzeń miednicy. Wpełzniecie owsików do narządów płciowych kobiet prowadzi do zapaleń sromu i pochwy (chorób pochwy), symulując zakażenie rzeżączką, na co szczególnie należy zwracać uwagę u dziewczynek. Najbardziej charakterystycznym objawem owsicy jest swędzenie w okolicy odbytu.

Przeciw owsikom można wykonywać lewatywę z cebuli i czosnku

TREMATODY

Przywry

Przywrami nazywa się pasożyty wątroby i woreczka żółciowego określane jako fasciole (łac. Fasciola)-trematody rodziny motylic wątrobowych. Mają płaskie ciała o długości 20-30 mm i szerokości 8-12 mm. Zakażenie człowieka odbywa się z chwilą wypicia wody pochodzącej ze stojących zbiorników wodnych lub spożycia roślin w nich rosnących, zawierających larwy. Trafiające do przewodu pokarmowego larwy przywr wydostają się z kapsuły i wnikają do przewodów żółciowych, pęcherzyka żółciowego, czasem do innych narządów i tkanek wraz ze strumieniem krwi lub przez otrzewną. W tym ostatnim przenikają przez ściankę jelit do jamy brzusznej, kierując się ku wątrobie, wwiercają się w jej tkankę, a potem w przewody żółciowe, gdzie za 3-4 miesiące dojrzeją do stadium płciowej dojrzałości i zaczną wydzielać jaja.

Podczas migracji młode przywry powodują mechaniczne uszkodzenia tkanek człowieka. Te same uszkodzenia mechaniczne mogą powodować również dorosłe pasożyty, wędrujące w przewodach żółciowych i pęcherzyku żółciowym. Czasem całkowicie lub częściowo zatykają światło przewodów, w pełni zatrzymując lub zwalniając przepływ żółci, czym stwarzają warunki do rozwoju powtórnej infekcji.

Produkty przemiany przywr wzmagają zwiększoną wrażliwość organizmu człowieka, a następnie rozwój objawów alergicznych. Po okresie inkubacyjnym-od 1-8 tygodni-choroba zaczyna się od niedyspozycji, narastania słabości, bólów głowy, osłabienia apetytu, czasem pojawia się pokrzywka, często występuje zmiana twardówki oczu. Niekiedy występują dreszcze, potem pojawiają się bóle w podbrzuszu i w prawym podżebrzu. Wątroba powiększa się i staje się twarda i chorowita. Możliwe jest także powiększenie śledziony.

Z upływem czasu ostre objawy stopniowo ustępują, temperatura obniża się lub normalizuje, przywra wówczas przechodzi w postać przewlekłą. Na pierwszy plan wysuwają się takie objawy jak: zaburzenia związane z rozstrojami żołądka i bólami brzucha w postaci powoli narastających i kolkowatych bólów w nadbrzuszu i prawym podżebrzu. U niektórych chorych bóle są w postaci kolek spowodowanych kamieniami żółciowymi i towarzyszącym im powiększeniem pęcherzyka żółciowego i dreszczami. Między atakami ból nie występuje albo jest nieznaczny.

Przy początkowej fazie choroby charakterystyczne są objawy alergiczne, a dla fazy późniejszej-zapalenie i dyskinezy (zaburzenia czynnościowe niektórych narządów wew. zbudow. z mięśni gładkich) przewodów żółciowych oraz chroniczne zapalenie wątroby.

Rozpoznanie choroby w fazie początkowej jest trudne, gdyż pasożyty zaczynają wydzielać jaja dopiero po upływie 3-4 miesięcy od czasu przeniknięcia do organizmu.

Zakażenie noworodków następuje już w czasie narodzin. Uszkodzeniu ulegają wówczas śluzówki organizmu dziecka – oczy, usta, nos i krocze. Degradacji ulega również skóra. Bardzo często zakażenie staje się ogólne już w 5-8 miesiącu życia dziecka, powodując wyniszczenie trzustki, co nierzadko prowadzi do pojawienia się „nieoczekiwanej” cukrzycy, nowotworów i innych chorób.

Rozwój turystyki, skażone wody i pożywienia, zwiększają ryzyko zakażenia pasożytami. Takie organizmy jak glisty, obleńce i pełzaki (stymulujące powstawanie śluzu) w znacznej większości ilości, niż odnotowuje to medycyna, zamieszkują organizm człowieka. Dużą koncentrację pasożytów obserwuje się w mięsie sprzedawanym (pod różną postacią) w sklepach mięsnych (bekon, szynka, serdelki, kiełbasa, kotlety wieprzowe itd.) Cielęcina, baranina, mięso kurze a szczególnie ryba często są zakażone pasożytami.

Tasiemcem uzbrojonym człowiek może zarazić się jedząc zakażoną, niedopieczoną wieprzowinę, wędzoną szynkę lub kiełbasę. Larwy (wągry), które dostały się do organizmu rozwijają się w mięśniach, rozprzestrzeniają się przez system nerwowy do innych tkanek i w ostateczności przysysają się do jelita cienkiego. Tasiemiec nieuzbrojony powoduje ogromne spustoszenie w organizmie w momencie, kiedy niedorozwinięte larwy przedostają się do tkanek mięśniowych, serca, oczu i mózgu.

W czasie procesu oczyszczania organizmu, z wielu ludzi wychodzą nadzwyczaj długie pasożyty. Rodzi się wtedy pytanie: jak taki potwór mógł żyć w ciele człowieka a on tego nie podejrzewał? Odpowiedź jest prosta: celem pasożyta jest zataić swoje istnienie, bo jeśli tylko zostanie dostrzeżony, to bez wątpienia podjęte zostaną jakieś działania do jego zniszczenia.

Larwami pasożytów są zakażone produkty żywnościowe–źle umyte owoce i warzywa, oraz niedosmażone i niedogotowane mięso.

Jest jeszcze jedna bardzo ważna droga zakażenia pasożytami–zwierzęta domowe. W organizmie większości zwierząt żyje kilka rodzajów pasożytów. Ich jaja często trafiają do otoczenia z pozostawionych odchodów zwierzęcych, gdzie z ekskrementów przechodzą na sierść zwierzęcia, a człowiek zaraża się nimi, gdy głaszcze, obejmuje lub całuje swojego pupilka. Do zakażenia może dojść przez wdychanie jaj unoszących się w powietrzu. Przebywanie wśród zwierząt jest szczególnie niebezpieczne dla małych dzieci, które uwielbiają zwierzaki, dla kobiet w ciąży i chorych z powodu osłabionego układu immunologicznego. Zanieczyszczone jelito jest idealnym środowiskiem dla rozmnażania się pasożytów. Pasożyty otrzymują z organizmu to co najlepsze-najbardziej wartościowe elementy z menu swojego gospodarza, pozostawiając mu jedynie same okruszki. Niektórzy specjaliści twierdzą, że pasożyty są główną przyczyną otyłości, gdyż pozbawiają organizm niezbędnych substancji odżywczych, zostawiając mu jedynie puste kalorie. Organizm zaczyna wymagać coraz większej ilości jedzenia, jeżeli ma deficyt witamin i minerałów.

Wygląd zewnętrzny człowieka: trądzik, pryszcze, łojotok, grubość pokrywy skórnej, rozmaite piętna, przedwczesne zmarszczki na twarzy, zbyt wczesne łysienie, brodawczaki, pęknięcia na piętach, rozdwajanie i pękanie paznokci. Przyczyną mogą być zwyczajne lub kocie lamblie, rzęsistki lub pierwotniaki.

Samopoczucie: infekcje z częstymi, ostrymi zaburzeniami oddechowymi, anginy, polipy, przewlekłe zapalenia migdałków, zapalenia zatok przydatkowych, chrapanie podczas snu.

-u kobiet: upławy, zapalenia jajników, bolesne, obfite miesiączki z krwotokiem, spadek sił, naruszenie terminu cyklu, menstruacyjnego (przesunięcie), na skutek czego kolejno rozwijają się mięśniaki, włókniaki, pojawia się mastopatia włókniakowo-torbielowa (zapalenie sutka), zapalenie nadnerczy, pęcherza moczowego i nerek.

-u mężczyzn: zapalenie prostaty, impotencja, gruczolaki, zapalenie pęcherza moczowego, piasek i kamienie w nerkach oraz w pęcherzu moczowym,

Zaparcia: mechanicznie klinują przewody i prześwit jelit

Biegunka: produkowane przez pasożyty substancje podobne do hormonów prowadzą często do utraty sodu i chlorków a w konsekwencji do częstych i rozrzedzonych wypróżnień.

Gazy i wzdęcia: zamieszkując górna część jelita cienkiego wywołują zapalenia prowadząc do wzdęć i gazów. Chroniczne wzdęcia narządów brzusznych często są oznaką utajonych pasożytów.

Syndrom żołądkowo-jelitowy: podrażniając ścianki jelit prowadzą do zapalenia a w konsekwencji do nieznacznego przyswajania substancji odżywczych a zwłaszcza tłuszczowych co prowadzi do twardego kału i nadmiaru tłuszczu w stolcu.

Bóle w stawach i mięśniach: osiedlając się w płynie stawowym i mięśniach powodując ich ból oraz imitują zapalenia poprzez uszkodzenia komórek lub immunologiczną reakcję organizmu na ich istnienie.

Alergie: podrażnione a niekiedy przebite ścianki jelit zwiększają ryzyko przeniknięcia do nich wielkich, nieprzetrawionych molekuł. Może to aktywizować immunologiczną reakcję organizmu do produkcji podwyższonych dawek eosynofilów-jednego z typów najważniejszych komórek, co w efekcie prowadzi do reakcji alergicznej. Pasożyty powodują również podwyższoną produkcję immunoglobuliny E.

Problemy skórne: pokrzywki, wysypki egzemy i reakcje skórne charakteru alergicznego. Owrzodzenia skóry, opuchlizny i krosty, brodawczaki i zapalenia skóry są rezultatem występowania pierwotniaków pasożytniczych.

Anemia: niektóre robaki jelitowe przysysają się do śluzówki ścianki jelita i wysysają substancje odżywcze gospodarza. Prowadzi to znacznej utraty krwi i powoduje niedobór żelaza (anemię). Anemię wywołuje rzęsistek i pasożyty odżywiające się krwinkami. Rzęsistek może się też żywić plemnikami połykając je podobnie jak krwinki czerwone, co w efekcie prowadzi do impotencji.

Ziarniaki: podobne do guzów masy otaczające zniszczone jaja pasożytów. Najczęściej występują na ściankach jelita grubego i prostego ale również mogą być w płucach, wątrobie, jamie brzusznej i macicy.

Nerwowość: produkty uboczne przemiany materii i substancje toksyczne pasożytów mogą podrażniać centralny system nerwowy. Wielu ludzi twierdzi, że po zakończeniu procesu oczyszczania stali się bardziej zrównoważeni i cierpliwi.

Bezsenność: częste przebudzenia w środku nocy, zazwyczaj między 2-3 godziną są wynikiem prób organizmu pozbywania się poprzez wątrobę toksyn. Biorytmologicznie w tym czasie rządzi wątroba. Naruszenie snu może być też sprowokowane nocnym wyjściem niektórych pasożytów przez odbyt, co wiąże się z nieprzyjemnymi i bolesnymi odczuciami i swędzeniem. Jedną z przyczyn występowania hemoroidów jest rozwój pasożytów (owsików) pod błoną ścianki jelita prostego.

Zgrzytanie zębami: bruksizm czyli zgrzytanie zębami, ściskanie zębów i tarcie nimi często towarzyszy infekcjom pasożytniczym. Objawy te często obserwuje się u śpiących dzieci. Jest to odzew systemu nerwowego na bodziec obcego pochodzenia.

Chroniczne zmęczenie: słabość, objawy podobne grypie, apatia, depresja, utrata koncentracji i słaba pamięć. Te objawy fizyczne, umysłowe i emocjonalne mogą być wywołane obecnością pasożytów i prowadzą do anemii, intoksykacji oraz deficytu oraz deficytu substancji odżywczych w organizmie z powodu nieprawidłowego wchłaniania się białek, węglowodanów i tłuszczy a szczególnie witaminy A i B12.

Uszkodzenia immunologiczne: pasożyty osłabiają system immunologiczny obniżając wydzielanie immunoglobuliny A. Do wyraźnych oznak ich występowania można zaliczyć następujące zakłócenia:

-wzrost wagi

-poczucie nadmiernego głodu

-spadek wagi

-nieprzyjemny smak w ustach

-niemiły zapach z ust

-astma

-cukrzyca

-epilepsja

-pryszcze

-migreny

-choroby serca

-rak

Onkologia: różne rodzaje chorób onkologicznych to „robota” różnych pasożytów, począwszy od grzybów, rzęsistków po robaki. Jeśli już zdarzyło się zachorować to w pierwszej kolejności należy oczyścić organizm i uwolnić się od pasożytów, a następnie jeszcze raz przyjrzeć się swojemu życiu i zmienić tryb, w przeciwnym wypadku zachoruje się ponownie.

Najbardziej znane pasożyty człowieka