Glista ludzka jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych pasożytów. Osobniki glisty ludzkiej to dwupłciowe, robaki obłe o kształcie wrzecionowatym i długości 20 – 40 cm. Cały rozwój glisty ludzkiej (od chwili połknięcia jajeczka przez człowieka aż do rozwoju w nim dojrzałego płciowo pasożyta trwa 72-76 dni). Czas życia glisty ludzkiej wynosi około jednego roku po tym czasie glisty giną i są wydalane z jelit wraz z kałem. Jeśli w tym czasie nie nastąpi powtórne zarażenie, człowiek pozbywa się ich bez stosowania leków.
Glisty wydzielają jednak olbrzymią ilość jajeczek, które wraz z odchodami gospodarza wychodzą na zewnątrz. Tam gdzie człowiek nie korzysta z toalety, jajeczka trafiają do gleby. Jajeczka nie mogą wywołać zarażenia bezpośrednio po wyjściu z jelit, ponieważ nie rozwinęła się w nich jeszcze larwa zdolna wywołać zakażenie. Kształtowanie się larwy zdolnej do zarażenia przebiega w ciepłych porach roku w glebie, przy odpowiedniej wilgotności, w cieniu, w temperaturze 24-30°C. Rozwój trwa 10-16 dni. Przy temperaturze 35°C i wyższej oraz przy suchej pogodzie jajeczka glist giną dość szybko. Przy niskich temperaturach czyli np.: zimą, larwa nie rozwija się, ale również nie ginie nawet przez okres 2-3 lat.
Z gleby, w ogrodach warzywnych i sadach, jajeczka dostają się na owoce, jagody i warzywa. Razem z kurzem na obuwiu i produktami rolnymi na skórze rąk przynoszone są do domu. Tutaj mogą trafić na naczynia czy produkty żywności oraz dostać się do wody pitnej. Zarażenie człowieka następuje po połknięciu dojrzałych jajeczek glist, które przeszły okres dojrzewania w ziemi (geohelminty). Jajeczka mogą być przenoszone również przez muchy.
Jajeczko glisty, które zawiera dojrzałą larwę zostaje połknięte przez człowieka i poddane działaniu soków trawiennych w jego jelicie. Z jajeczek wykluwają się bardzo małe larwy, które przebijają ścianki jelit i trafiają do naczyń krwionośnych a dalej wraz ze strumieniem krwi przedostają się do wątroby i serca. Migracja larw kończy się w płucach. Tutaj larwy otrzymują wystarczającą ilość tlenu, niezbędną do ich dalszego rozwoju. Z płuc przenikają do oskrzeli, dalej podnoszą się do przełyku i są połykane razem ze śliną. Tak trafiają powtórnie przez żołądek do jelit gdzie ostatecznie przekształcają się w dorosłą postać glisty a samica po zapłodnieniu składa jajeczka.
Głównym miejscem występowania glist jest jelito cienkie ale w przypadku licznego rozmnożenia się glisty mogą przedostać się do żołądka i podczas wymiotowania zostają wydalane przez jamę ustną. W jelicie glisty mogą skręcać się w węzły i tworzyć w nim zatory. Mogą też wpełzać do dróg oddechowych a także przeciskać się przez wąskie otwory i przenikać do pęcherzyka żółciowego a dalej do wątroby powodując ciężkie powikłania a nawet ropień wątroby. W pęcherzyku i w drogach żółciowych wywołują ropne zapalenia, posocznicę [sepsę] i zapalenie otrzewnej natomiast w przewodach trzustkowych — ostre zapalenie trzustki, a w wyrostku — zapalenie wyrostka.
Są też w stanie uszkadzać wewnętrzne szwy pooperacyjne.
Medycyna zna również przypadki kiedy ciała glist zaklinowały się w otworach połkniętych prze pacjenta koralików i zostały wydalone wraz z kałem na zewnątrz.
Tradycyjna diagnostyka laboratoryjna zdecydowanie rzadko wykrywa zakażenie glistą ludzką. W badaniach krwi często ale też nie zawsze pojawia się eozynofilia czyli powiększenie się ciałek krwi.
Warto też pamiętać, że w jelitach glisty mogą pojawiać się cyklicznie lub może ich nie być, przez co nie da się za pomocą badania kału potwierdzić ich występowania.
Symptomy zarażenia glistami u różnych pacjentów są bardzo odmienne – od bardzo małych i prawie niezauważalnych, wygasających czasowo po silne i uporczywe dolegliwości. W początkowym stadium zarażenia glistami ludzkimi obserwuje się następujące dolegliwości: szereg zaburzeń jelitowo-żołądkowych takich jak nagłe ataki bólu brzucha przechodzące w przewlekłe bóle brzucha, napadowe bóle w okolicy pępka, spadek apetytu, mdłości, wymioty, rozstroje jelit (biegunki lub zaparcia), czasem drgawki, kaszel, chrząkanie, katar związany z infekcją górnych dróg oddechowych, nalot na języku, podwyższoną temperaturę, nawracające pokrzywki, alergie i atopie skórne, zwiększona męczliwość, ponad to kłopoty z koncentracją, niespokojny sen, obniżenie samopoczucia psychicznego. W późniejszym okresie chorzy doświadczają: nieprzyjemnych odczuć pod skórą, ślinotoku, spadku apetytu a także nocnych potów, ataków lęku, zgrzytania zębów, zapalenia oskrzeli, duszności astmatycznych, pojawia się niedokrwistość, obniżenie ciśnienia tętniczego, częste infekcje dróg oddechowych, zapalenia płuc i zawały, zaburzenia psychiki, choroby nerwowe, bóle i zawroty głowy, rozdrażnienie, tiki nerwowe, napady epilepsji. Szczególnie warto zwrócić uwagę na związane z glistnicą choroby organów oddychania. Larwy glist wypełniają pęcherzyki płucne mocno uszkadzając ich wewnętrzną powierzchnię. Taki stan ułatwia wnikanie do płuc innego pasożyta – przywry płucnej oraz różnych grzybów, które wybiórczo uszkadzają płuca. Nadmierna inwazja pasożytów oraz grzybów w swoich procesach życiowych jest przyczyną wydzielania lepkiego śluzu, który podnosi się i rozprzestrzenia w oskrzelach, przeszkadzając w oddychaniu i wywołując kaszel, pochrząkiwanie i odpluwanie.
Problem zarażonych ludzi, a szczególnie dzieci, polega na tym, że nie umiejąc wypluć śluzu z larwami glist pasożytów i sporów grzybów, przełykają go, zarażają się i napełniają nim żołądek. Kaszel przeradza się w wymioty. Podrażniony żołądek przemieszcza się, a trawienie pokarmów zaburza. W przypadku małych dzieci dochodzi jeszcze zagrożenie życia, jakim jest dyspepsja czyli niestrawność. U dorosłych ludzi wypełnienie płuc grzybami i pasożytami, poprzez wolniejszą wymianę krzemu, znacznie szybciej niż u dzieci doprowadza do porażenia zarówno układu oddechowego, jak i nerwowego. Właśnie taka sytuacja doprowadza do astmy. Dlatego też pozbywanie się chorób układu oddechowego należy rozpoczynać od prawidłowego procesu odrobaczania w pierwszej kolejności a dalej od usuwania metabolitów pasożytniczych.
Podczas migracji z wątroby do serca i do płuc larwy glist mogą podążać nie tylko ze strumieniem krwi, ale w każdej chwili mogą przeniknąć przez ściankę naczynia i wyjść z niego, uszkodziwszy jego jednolitość – np. w sercu – skutkiem czego jest zawał, którego przyczyną jest glistnica. Oprócz jelit, serca i płuc larwy glist wykrywa się w mózgu, oku i innych narządach. Żeby przeżyć larwy intensywnie odżywiają się surowicą krwi i erytrocytami.
Jeśli pacjent nie ma możliwości wykonania dobrej diagnostyki w kierunku pasożytów niezastąpiona staje się metoda badania biorezonansowego za pomocą aparatu BICOM. Bezbolesna i nieinwazyjna metoda sprawdzania pozwala szybko i sprawnie przetestować pacjenta pod kontem obecności różnych pasożytów. U najmłodszych dodatkowo możliwa jest też forma terapii częstotliwościami w celu sunięcia zalegających obciążeń z tej grupy bez użycia jakichkolwiek leków czy suplementów.